Manaslu

Manaslu 2018

In december 2018 beklommen Roeland en Sanna samen de Manaslu (8163m!) Zonder zuurstofmasker en zonder gebruik te maken van Sherpa’s hebben ze allebei de top bereikt. Zonder extra sherpa hulp betekent dus dat ze alles zelf hebben meegezeult. Slaapzak en tentje zijn allemaal meegegaan in de rugzak de berg op! 

Lees hieronder het korte verhaal over het bereiken van deze Summit.

"Vorige maand vertrok ik naar Manaslu met mijn visie van hoe ik deze majestueuze berg zou willen beklimmen. Onze beklimming moet 'puur' zijn, een manier van klimmen waarvan ik dacht dat de meeste mensen die zouden volgen. Maar de definitie van puur is heel persoonlijk. Voor ons was het duidelijk: zonder extra zuurstof & zonder hulp van anderen boven het basiskamp. Een 5-daagse trektocht door de warme en regenachtige jungle bracht mijn vriendin en ik naar de voet van de berg. 10 jaar geleden stond ik aan de basis van K2, maar hier had ik een heel ander gevoel: ik was sterker, beter voorbereid en volledig gefocust op de top. Ik was niet bang, maar ik realiseerde me dat er veel risico's op ons wachtten. De daaropvolgende weken waren een waas van het opzetten van kampen, het dragen van ladingen en het proberen zo hoog mogelijk te slapen. Hoewel al deze taken vlot verliepen, waren er ook moeilijke momenten: een lawine boven kamp 2 die een gids en een sherpa verwondde, een bijtende keelpijn die ons een aantal dagen aan het worstelen hield & een aantal stormen die weer van koers leken te veranderen & nog een keer. Maar we bleven geloven en we werden beloond. Op 28 september kwamen we aan bij kamp 4 (7.400 m). De volgende ochtend om 4:00 uur vertrokken we naar de top. We hadden nog steeds het vertrouwen dat we dit konden doen. Maar het vertrek in het donker was zwaar en onze lichamen kwamen maar langzaam op gang. Na twee uur klimmen kwam de zon langzaam op lieten we onze bepakking achter. In de verte konden we de top zien, maar de hoogte ligt als een zwaar deken op ons; we gaan verder in een heel laag tempo. Elke stap ademen werkte niet meer en soms moest ik stoppen om mezelf te herpakken. Ik zou 10 keer diep ademen en dan verder gaan. Stap voor stap komen we hoger en de verwachte hoofdpijn blijft uit. Ten slotte was de laatste graad het enige dat overbleef. We zaten, hielden onze adem in en langzaam, heel langzaam, stonden we op en begonnen weer te lopen. Een rustig ritme, diep ademhalen. Rond 11:30 uur is er niets hoger. Mijn ogen worden vochtig als ik de laatste stappen zet, bewonder het uitzicht en besef dat ik op 8.163 m sta zonder extra zuurstof. "